Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Οι μετανάστες, το πλήθος και η μεσαία τάξη



Δεν είναι μυστικό οτι η παρουσία των μεταναστών και προσφύγων δεν διαχωρίζει μόνο τους ρατσιστές από τους αντιρατσιστές, αλλά προκαλεί μεγάλη αμηχανία ακόμα και στο χώρο των αριστερών οργανώσεων. Για να το πούμε καθαρά, με βάση την παραδοσιακή αναπτυξιακή προσέγγιση του μέλλοντος της κοινωνίας, που έχει ως αφετηρία τις υπάρχουσες κοινωνικές ιεραρχίες και καταμερισμούς εργασίας, το “μεταναστευτικό” φαντάζει άλυτο! Πράγματι, αν σκέφτεται κανείς οτι κάποια στιγμή η οικονομία θα ξαναπάρει μπρός και θα αυξάνεται σιγά σιγά η απασχόληση και τότε θα υπάρχουν και πόροι για το κοινωνικό κράτος, και θα ασχοληθούμε κάποτε και με τους μετανάστες, προτιμάει να ξεχνάει το τελευταίο θέμα.  

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Η Αλληλέγγυα Οικονομία και ο χαρακτήρας της ανατροπής



1. Εισαγωγή
Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με την αλληλέγγυα οικονομία κατά τη σημερινή περίοδο, είναι πλέον γεγονός οτι η συζήτηση για τον χαρακτήρα της έχει εκ των πραγμάτων βρεθεί στο επίκεντρο των αναζητήσεων για τις κατευθύνσεις που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσουν οι κοινωνικές κινητοποιήσεις, όπως και για το ρόλο των πρωτοβουλιών της αλληλέγγυας οικονομίας (ΑΟ) σχετικά με το περιεχόμενο και τις μεθόδους ενός αριστερού προγράμματος. Η ΑΟ ανανεώνει την ίδια την έννοια της αλληλεγγύης, θέτει το ζήτημα της δημιουργίας συλλογικοτήτων που αναλαμβάνουν οικονομικές δραστηριότητες, σε σύγκρουση όχι μόνο με την κυρίαρχη πολιτική, αλλά και με τις πρακτικές της αγοράς και του καπιταλισμού, ανανεώνει και δοκιμάζει την ιδέα των δημοκρατικών διαδικασιών για την οργάνωση και υλοποίηση παραγωγικών δραστηριοτήτων και προσφοράς υπηρεσιών, εφαρμόζει εξισωτικές μορφές αμοιβής της εργασίας, επιβάλει νέες ισορροπίες ανάμεσα στις προσωπικές και κοινωνικές λογικές, ανάμεσα στο υλικά και ηθικά κίνητρα.
Η ΑΟ είναι ένα πολύπλευρο κοινωνικό κίνημα, το οποίο συνδέεται από την άποψη των αρχών του και των μεθόδων του με το κίνημα των “αγανακτισμένων”, αλλά προκαλεί αμηχανία, ή και αρνητικές αντιδράσεις, στα τμήματα της αριστεράς που παραμένουν προσκολλημένα σε στρατηγικές ανατροπής του καπιταλισμού όπου ο έλεγχος των κοινωνικών κινημάτων από επαναστατικά κόμματα και η κατάληψη από τα εν λόγω κόμματα της κρατικής εξουσίας, αποτελούν μια μοναδική απαρέγκλιτη οδό. Αυτές οι αντιδράσεις δεν έρχονται μόνο αντιμέτωπες με τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και με την ανερχόμενη στην κοινωνία πεποίθηση οτι τα αιτήματα και οι προτάσεις των κινητοποιήσεων και πρωτοβουλιών θα αποτελέσουν καθοριστικούς παράγοντες διαμόρφωσης της κοινωνίας και οικονομίας που θα διαδεχθεί την εποχή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Η Κόκα Κόλα, η Φάγε και το τέλος του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού



Οι μετεγκαταστάσεις στην Ελβετία και στο Λουξεμβούργο των εδρών της Κόκα Κόλα και της Φάγε, αλλά και οι δηλώσεις του Σύνδεσμου Ανωνύμων Εταιριών και Εταιριών Περιορισμένης Ευθύνης (ΑΕ & ΕΠΕ), με τις οποίες προβλέπεται συνέχιση αυτής της εξέλιξης με άλλες εταιρίες, αποτελούν σοβαρότατες ενδείξεις του γεγονότος οτι μετά την καθίζηση της παραγωγικής δραστηριότητας περνάμε πλέον και στην κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών λειτουργιών του ελληνικού καπιταλισμού, και επομένως στην προοπτική της διαμόρφωσης νησίδων ή πόλων κερδοφορίας μέσω ιδιαίτερων πελατειακών ή χρηματοδοτικών σχέσεων με το κράτος ή με ξένα επενδυτικά συμφέροντα. 

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΕΟΖ: όχι το ασιατικό μοντέλο, κάτι χειρότερο!



Ποιός θα φανταζόταν στην Ελλάδα των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, που υποσχόταν καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και σύγκλιση, οτι θα κατέληγε να είναι η αναπτυξιακή στρατηγική, μια απελπισμένη προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων με κίνητρα τις χαμηλές αμοιβές, τη χαμηλή φορολογία και την ευχέρεια καταστροφής του περιβάλλοντος; Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, ως συνέχεια της “εσωτερικής υποτίμησης”, παρουσιάζονται σήμερα από τα ίδια πρόσωπα που διαχειριζόταν στο πρόσφατο παρελθόν τον “εκσυγχρονισμό” της οικονομίας, ως τη μόνη πλέον διέξοδο για να αποκτήσει η ελλειμματική ελληνική οικονομία, επενδυτικά κεφάλαια, τεχνολογία, εξωτερικές αγορές. Η πολιτική ελίτ μιας χώρας που ήταν ιδρυτικό μέλος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, και μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας από το 1981, την οδηγεί σε μια “κούρσα προς τον πάτο”, με την ίδια ελαφρότητα με την οποία σπατάλησε πόρους και “έκαψε” ευκαιρίες κατά την τελευταία 30ετία.

Το περιβάλλον στην καρδιά της ανατρεπτικής πολιτικής


(Εισήγηση στο φεστιβάλ της νεολαίας του Σύριζα, 7-10-2012)
Η περιβαλλοντική κρίση είναι σήμερα ένα γεγονός για την πλειοψηφία του πληθυσμού, και είναι στην ημερήσια διάταξη τόσο η γνώση και αξιολόγηση των πολλών διαστάσεων αυτής της κρίσης, όσο και η συνάρθρωσή της με την χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά και η αντίσταση κινημάτων σε επενδυτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι προϊόντα αυτής της συνύπαρξης των δύο κρίσεων. 
Ταυτοχρόνως όμως η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί, στην Ελλάδα και στον κόσμο, αντικείμενο δραστηριοτήτων όπως η επιστημονική μελέτη και συζήτηση, η πολιτική επεξεργασία με στρατηγικές φιλοδοξίες, και όλο και περισσότερο οι άμεσες ή έμμεσες κοινωνικές αντιπαραθέσεις με χαρακτήρα έντονο ώς εκρηκτικό και τις περισσότερες φορές πρωτόγνωρο.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Μετανάστευση και αδήλωτη εργασία



Θεσσαλονίκη 14-9-2012
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90, το 1991, μετά το πρώτο κύμα μαζικής μετανάστευσης προς την Ελλάδα, τέθηκε από τον τότε πρόεδρο της ΓΣΕΕ Λάμπρο Κανελλόπουλο, το θέμα της νομιμοποίησης των μεταναστών που κατοικούσαν κι εργάζονταν στη χώρα μας. Αυτή η τοποθέτηση αναγνώριζε πρώτα το φαινόμενο της μετανάστευσης ως μέρος του ελληνικού κοινωνικού τοπίου και έθετε το θέμα της πλήρους αναγνώρισης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μεταναστών, και επομένως έθετε ως κεντρικής σημασίας το θέμα την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας, που γνώριζε μια έξαρση σε συνδυασμό με τη νέα μετανάστευση.

Στην 96η θέση η Ελλάδα σύμφωνα με τον Δείκτη Ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ



Η υποχώρηση της Ελλάδας στην 96η θέση του Δείκτη Ανταγωνιστικότητας, μεταξύ 144 χωρών, το 2012, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, σε σύγκριση με την 90η θέση πριν ένα χρόνο, και την 67η θέση το 2007, είναι οπωσδήποτε ενδεικτική της συνεχούς εμβάθυνσης της κρίσης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και της μείωσης της εμπιστοσύνης της παγκόσμιας επιχειρηματικής κοινότητας, αλλά και της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης ελίτ, σε σχέση με την μελλοντική της πορεία. Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι ένας ιδιωτικός οργανισμός ο οποίος γεννήθηκε και απέκτησε το κύρος που έχει χάρη στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού στους διεθνείς οργανισμούς, ενώ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση αυτής της κυριαρχίας. 

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Έξοδος απο το Ευρώ ή έξοδος από τον καπιταλισμό;


(άρθρο στο unfollow τεύχος 9)
Η κρίση στην οποία βυθίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ταυτοχρόνως μια κρίση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης και ειδικότερα της ευρωζώνης, αλλά είναι κατά κύριο λόγο μια γενικευμένη αποδόμηση των διαφορετικών εκδοχών του ευρωπαϊκού φορντισμού, η οποία πλήττει με άνισο τρόπο τις διάφορες χώρες και συνυπάρχει με την πόλωση ανάμεσα στις χώρες του Βορρά και του Νότου. Παντού όμως η κρίση είναι κοινωνική. Από την Γερμανία, όπου ο τεμαχισμός της αγοράς εργασίας οδηγεί στη συνεχή διεύρυνση της κατηγορίας των φτωχών και επισφαλώς εργαζομένων, ως την Ελλάδα της καταστροφής των εργασιακών και κοινωνικών θεσμών, αυτό που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό τοπίο συνολικά είναι η συσπείρωση της κοινωνικής συμμαχίας που επιβάλει και αξιοποιεί τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, σε βάρος κυρίως των μισθωτών. Η εθνικιστική υστερία της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, δεν σηματοδοτεί το θρίαμβο ενός εθνικού μοντέλου εξόδου από την κρίση, αλλά την αξιοποίηση μιας ιστορικής οικονομικής υπεροχής για την ενίσχυση της συμμαχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου με σημαντικές κατηγορίες των μεσαίων στρωμάτων και ορισμένες κατηγορίες μισθωτών, ένα σκηνικό που ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά του δεν μας είναι άγνωστο στην Ανατολική πλευρά του ευρωπαϊκού Νότου.

Αλληλέγγυα οικονομία: μια νέα μέθοδος κατανομής της κοινωνικής αξίας, ένας νέος καταμερισμός της γνώσης, ένας νέος τρόπος διοίκησης της οικονομίας1



(Περίληψη ομιλία στην Πορταριά, στο Θερινό Πανεπιστήμιο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στις 18 Ιουλίου 2012)
Α. Η αλληλέγγυα οικονομία θέτει με νέο τρόπο, σε σχέση με τον φορντιστικό καπιταλισμό και σε σχέση με τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, τρία ζητήματα που ορίζουν έναν τρόπο παραγωγής:
- την μέθοδο κατανομής της παραγόμενης αξίας, του προϊόντος της εργασίας
- το στόχο, ή τους στόχους της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών
- τον καταμερισμό της γνώσης σε σχέση ειδικότερα με τη διοίκηση της εργασίας
Οι στόχοι της παραγωγής είναι κοινωνικοί, ο καταμερισμός της αξίας συνδυάζει την εκπλήρωση των κοινωνικών στόχων με την εξισωτική λογική, και οι αποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικά.

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Να ξαναγράψουμε τους κανόνες από την αρχή


(Συνέντευξη στη Σταυρούλα Πουλημένη – alterthess.gr)

1.Στο βιβλίο σου θέτεις το ζήτημα της υπέρβασης της σχέσης κεφαλαίου εργασίας μέσω της ανάπτυξης της γνωστικής ικανότητας των ανθρώπων και της δημιουργίας δομών δημοκρατικής λήψης αποφάσεων εντός του πεδίου της εργασίας. Θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια υπέρβαση χωρίς να τεθεί ζήτημα εξουσίας;
Δεν λέω ότι δεν πρέπει να τεθεί θέμα εξουσίας απέναντι στο κεφάλαιο και στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Λέω όμως ότι το θέμα εξουσίας θα τεθεί μέσα από τη δημιουργία εκείνων των μορφών οργάνωσης που θα γεννηθούν από τα κάτω και οι οποίες εφόσον μπορέσουν να αναπτυχθούν και να ενταχθούν σε κοινωνικά κινήματα, θα επεξεργαστούν τη μορφή που θα έχει αυτή η εξουσία. Αυτή τη στιγμή το κοινωνικό ιατρείο αλληλεγγύης στην Θεσσαλονίκη είναι μια απάντηση στο τρόπο με το οποίο το κεφάλαιο διαλύει το ΕΣΥ και εξατομικεύει τους ανθρώπους. Δεν τους διαιρεί μόνο σε ασφαλισμένους και μη, αλλά οδηγεί πολλούς από αυτούς στο να μην έχουν στον ήλιο μοίρα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να ενταχθούν σε δομές αλληλεγγύης του ιστορικού εργατικού κινήματος καθώς μπορεί να είναι άνεργοι, ευέλικτα απασχολούμενοι κτλ. Έτσι  πρέπει να δημιουργηθούν νέες πρωτοβουλίες. Το κοινωνικό ιατρείο πάει να καλύψει αυτή την ανάγκη μέσα από μια κινητοποίηση εργαζομένων στο χώρο της υγείας. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να διαχειριστούν υπηρεσίες υγείας διότι έχουν ένα υψηλό επίπεδο ειδίκευσης και οι οποίοι συγχρόνως επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα κίνημα στον τομέα της Υγείας που θα θέσει και διεκδικήσεις απέναντι στην σημερινή εξουσία αλλά ταυτόχρονα θα διαμορφώσει ένα μοντέλο που θα μπορεί να εξελιχθεί στο μοντέλο ενός νέου ΕΣΥ. Ο τρόπος με τον οποίο οι δυνάμεις της Αριστεράς θα μπορέσουν να στηρίξουν τέτοιου είδους εγχειρήματα θα παίξει καθοριστικό ρόλο και για την εξέλιξη των εγχειρημάτων αλλά και για την Αριστερά την ίδια.

Κινήματα αλληλεγγύης: το παράδειγμα των κοινωνικών ιατρείων


(στο rednotebook)
Αλλά άφησα για το τέλος μια ακόμη σημαντικότερη νίκη της πολιτικής οικονομίας της εργασίας επί της πολιτικής οικονομίας της ιδιοκτησίας. Αναφέρομαι στο συνεταιριστικό κίνημα, και ειδικότερα στα εργοστάσια με καθεστώς συνεταιριστικό που έχουν εγκαθιδρυθεί, χωρίς καμία βοήθεια, χάρη στις προσπάθειες λίγων θαρραλέων. Ποτέ δεν θα είμαστε υπερβολικοί σχετικά με την αξία αυτών των μεγάλων κοινωνικών πειραμάτων. Με πράξεις και όχι με λόγια, έχουν αποδείξει οτι η παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα και σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σύγχρονης επιστήμης είναι δυνατή χωρίς την ύπαρξη μιας τάξης αφεντικών που προσλαμβάνει μια τάξη εργατών... Η συνεταιριστική εργασία θα πρέπει να αναπτυχθεί σε εθνική κλίμακα και να ενθαρρύνεται με μέσα της ίδιας φύσης.
Κάρλ Μάρξ, Εναρκτήρια ομιλία στη Διεθνή Ένωση Εργατών (1864)
Η άποψη οτι οι αντιστάσεις στην κυριαρχία του κεφαλαίου μπορούν να αναπτυχθούν μόνο στο πλαίσιο των παραγωγικών μονάδων όπου ισχύουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, και οτι δεν εκδηλώνονται πραγματικά με παραγωγικές πρωτοβουλίες ανεξάρτητες απο την πλευρά των εργαζομένων, όσο αλληλέγγυες και αν είναι, δεν έχει σχέση με την ιστορία των εργατικών κινημάτων. Η σύγχηση που υπάρχει σχετικά με τη θέση του βασικού κορμού της κοινωνικής ή αλληλέγγυας οικονομίας στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, οφείλεται στην κυριαρχία αυτής της στρεβλής άποψης. 

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Η κυβέρνηση της αριστεράς και η φορολογία


Οι υπηρέτες του Μνημονίου θεωρούν οτι κατατροπώνουν τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ όταν τους κατηγορούν στα κανάλια οτι θα “επιβάλουν νέους φόρους¨. Συγχρόνως ενώ η κάθε Λαγκάρντ κατηγορεί “τους έλληνες” οτι δεν πληρώνουν φόρους, η τρόϊκα δεν επιβάλει στόχους για τη φορολογία ή τη φοροδιαφυγή, όπως κάνει για τους μισθούς και τις συντάξεις. Επίσης, ο Σαμαράς κάνει τις τουμπίτσες του χωρίς όμως να αλλάζει γνώμη σχετικά με την ανάγκη μείωσης των φόρων. Ο Κρούγκμαν (όπως και πολλοί άλλοι) μας έχει εξηγήσει με διάφορες ευκαιρίες, οτι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρώπη, η καταβαράθρωση της φορολογίας του πλούτου και του κεφαλαίου ήταν η κεντρική διαδικασία μέσω της οποίας εγκαταστάθηκε ο νεοφιλελευθερισμός, και διαμορφώθηκαν οι κοινωνικές συμμαχίες που τον στήριξαν και τον στηρίζουν. Δεν υπάρχει έξοδος από τον νεοφιλελευθερισμό χωρίς την εγκαθίδρυση ενός φορολογικού συστήματος έντονα προοδευτικού, ικανού να εξασφαλίσει πόρους για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Το νέο περιβάλλον για το εργατικό κίνημα και η ανασυγκρότησή του



Η διαπίστωση στην πράξη της ανάγκης να ανασυγκροτηθούν τα κοινωνικά κινήματα που στοχεύουν στην οικοδόμηση νέων θεσμών αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης και βιώσιμης ανάπτυξης, οδηγεί στην προσπάθεια κατανόησης όχι μόνο των αλλαγών που πραγματοποιούνται σε βάρος του παλαιού θεσμικού πλαισίου προστασίας των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, αλλά και των κοινωνικών συμμαχιών που υποστηρίζουν αυτές τις αλλαγές. Στην καρδιά της στρατηγικής που εφαρμόζει στην Ευρώπη κατά την τρέχουσα περίοδο το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, βρίσκεται η μετατροπή ενός θεσμικού πλαισίου κοινωνικής διαπραγμάτευσης ευρείας αποδοχής, σε ένα καθεστώς που στηρίζεται σε μια επιθετική κατά της εργασίας κοινωνική συμμαχία.
Όπως δείχνει η υλοποίηση του νέου Μνημονίου στην Ελλάδα, οι μισθωτοί βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την κοινωνική και οικονομική περιθωριοποίηση, με τη ραγδαία επέκταση του προβλήματος της επιβίωσης, και ταυτοχρόνως με την ανάγκη να παλέψουν για την κάλυψη των άμεσων αναγκών τους, για την αναδημιουργία θεσμών αλληλεγγύης και εξασφάλισης κοινωνικών υπηρεσιών και για την υποστήριξη νέων επιλογών σε ότι αφορά τις οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές ισορροπίες. Είναι πλέον κοινός τόπος οτι εξαφανίζεται έτσι το θεσμικό πλαίσιο που χαρακτήριζε το κράτος πρόνοιας και τον φορντικό καπιταλισμό εν γένει, αλλά δεν είναι παρά σε μικρό βαθμό αποδεκτό οτι σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να κινητοποιηθούν οι μισθωτοί προς όλες τις παραπάνω κατευθύνσεις, με νέους στόχους και νέες μεθόδους.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Η Lisbeth Salander από τον Stieg Larsson στον David Fincher


(είναι στο Rednotebook)
Διαβάζοντας τα βιβλία της τριλογίας του Stieg Larsson (“Το κορίτσι με το τατουάζ”, “Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά”, και “Το κορίτσι στη φωλιά της σφήγκας”), ή βλέποντας τις σουηδικές κινηματογραφικές ταινίες που έχουν εμπνεύσει, καθώς και την αμερικανική ταινία με τον τίτλο του πρώτου τόμου, που παίζεται τώρα στους αθηναϊκούς κινηματογράφους, δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί κάθε φορά τον άτυχο συγγραφέα, ο οποίος πέθανε αιφνιδίως μετά την παράδοση των χειρογράφων στον εκδότη, και δεν έζησε να δεί όχι μόνο την τεράστια εκδοτική επιτυχία των βιβλίων του αλλά και τον ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα τρόπο με τον οποίο έγινε δεκτή η ιστορία του σε ένα κόσμο όπου οργανώνεται η καταστροφή του σοσιαλδημοκρατικού κόσμου στον οποίο μεγάλωσε και αγωνίστηκε.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Χαλυβουργία: μια απεργία για το μέλλον της οικονομίας


(Αυγή 22-1-2012)
Η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει εγκαταλείψει το στόχο της προοδευτικής μείωσης του δημοσίου χρέους, όπως έχει εγκαταλείψει την επιδίωξη του συντονισμού των διαφόρων πολιτικών για την σταθεροποίηση της οικονομίας. Ακόμα κι αν ολοκληρωθεί η διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής ομολόγων (PSI) και υπάρξει μια νέα δανειακή σύμβαση που θα αυξήσει φυσικά το χρέος, το αδιέξοδο της υπερχρέωσης θα εκδηλωθεί αργά ή γρήγορα. Σε αυτές τις συνθήκες, τόσο οι πολιτικές που αφορούν τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, όσο και η πολιτική της μείωσης των αμοιβών της εργασίας, που θεωρητικά αποτελούν μέρος της κυρίαρχης στρατηγικής δεν έχουν τα αποτελέσματα τα οποία επιδιώκουν, γιατί τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας αποδιοργανώνονται με ρυθμούς, που κλείνουν αντί να ανοίγουν τους δρόμους για μια συνταταγμένη ανασυγκρότηση της οικονομίας. Σημαντικός παράγοντας αυτής της αποδιοργάνωσης είναι η απόσυρση του κεφαλαίου από την παραγωγή, σε συνδυασμό με τη φυγή του στο εξωτερικό. 

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Χαλυβουργία Ελλάδος: Διαρκές έγκλημα


(με τη Μαρία Λούκα. Αυγή 15-01-2012)

Η απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδος,  αποτελεί  την πρωτοπορία της αντίστασης των εργαζομένων στη συνεχιζόμενη νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της εργασίας εμπεριέχοντας ευρύτερους συμβολισμούς για το εργατικό κίνημα. Τα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης επεκτείνονται πολύ πιο μακρία από τα μισθολογικά αιτήματα των εργαζομένων. Η εργοδοσία δίνει  τη μάχη για την επιβίωση ενός βιομηχανικού μοντέλου που εδραιώθηκε κατά την περίοδο του “εκσυγχρονισμού”, συνδυάζοντας την βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπική προσέγγιση της παραγωγής με την άντληση υπερκερδών από την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και τη συμπίεση των αμοιβών. Η μείωση της εσωτερικής ζήτησης λόγω οικονομικής κρίσης και η εξάρτηση της αυξανόμενης παραγωγής από τις εξαγωγές οδηγούν σε αργούς ρυθμούς μεγέθυνσης, και η επάνοδος σε υψηλή κερδοφορία άμεσα εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που προσπαθεί να επιβάλει η τρόϊκα.