Συρρίκνωση του ΟΣΕ: μας βγάζουν εκτός Ευρώπης και αμνηστεύουν το όργιο διαφθοράς

Την μετατροπή της Ελλάδας σε τριτοκοσμική χώρα ενισχύει και συμβολίζει το πρόγραμμα «εξυγίανσης» του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ), καθώς οργανώνει τη θεαματική απόκλιση του ελληνικού σχεδιασμού σε αυτό τον τομέα σε σχέση με τις ευρωπαϊκές αποφάσεις, ενώ αποτελεί ταυτοχρόνως και μια επιχείρηση «σκούπα» που οργανώνει τη λήθη σχετικά με την πολλαπλώς σκανδαλώδη διαχείριση από την πλευρά τόσο των υπουργείων μεταφορών όσο και των διοικήσεων του ΟΣΕ.

Το νέο τοπίο της εργασίας και της συλλογικής δράσης

(Γιορτή της εφημερίδας “Η Εποχή”, 24-09-10)

1. Εισαγωγή

Η κυρίαρχη σήμερα διαχείριση της οικονομικής κρίσης επιφέρει ριζικές αλλαγές στην εργασία. Είναι ορατές οι συστηματικές προσπάθειες που γίνονται για να αποδομηθεί το εργατικό δίκαιο και να εγκαθιδρυθεί η ατομική σύμβαση ως κανόνας των εργασιακών σχέσεων, να αποδυναμωθούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, να εκλείψει η πρακτική των συλλογικών διαπραγματεύσεων, να κυριαρχήσει η ευελιξία σε συνθήκες διογκούμενης ανασφάλειας, και να ιδιωτικοποιηθεί η ασφάλιση υγείας και γήρατος. Πρόκειται για την οριστική ρήξη με το παρελθόν των κοινωνικών συμβολαίων και της φορντιστικής μισθωτής σχέσης. 

Κέντρο της Αθήνας: οι επικίνδυνες παραλήψεις του Συνηγόρου

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει οτι το θέμα του κέντρου της Αθήνας και πιό συγκεκριμένα των αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας, θα αποτελέσει το κορυφαίο πεδίο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων κατά την προεκλογική εκστρατεία για το Δήμο της πρωτεύουσας, αλλά και κατά την περίοδο που θα ακολουθήσει τις εκλογές. Εύκολα μπορεί επίσης να προβλέψει κανείς οτι η έκθεση με θέμα “Εκτιμήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη για το ιστορικό εμπορικό κέντρο Αθηνών” (www.synigoros.gr), θα είναι ένα ντοκουμέντο το οποίο θα βρεθεί στο επίκεντρο αυτών των συζητήσεων, καθώς προέρχεται από μια ανεξάρτητη αρχή με αναμφισβήτητο κύρος και ενεργό παρουσία στον τομέα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων ελλήνων και αλλοδαπών πολιτών.

Μονομερής διαγραφή του χρέους: συζήτηση των πολιτικών προϋποθέσεων

Όπως γνωρίζουμε, η μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους συνεχίζει να αποτελεί μια δημοφιλή πρόταση στον χώρο της αριστεράς σχετικά με την αντιμετώπιση των επιπτώσεων που έχει για την ελληνική οικονομία το υψηλό χρέος. Παρά το γεγονός ότι έχουν διατυπωθεί απόψεις που ασκούν κριτική σε αυτή την θέση, δεν μπορούμε να πούμε ότι η συνολική λογική μιας τέτοιας πρότασης έχει συζητηθεί διεξοδικά. Η πρόσφατη έκδοση της έκθεσης «Η ευρωζώνη μεταξύ λιτότητας και χρεοκοπίας» της ομάδας Research on Money and Finance (Λαπαβίτσας κ.α.) είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε από πιο κοντά τα επιχειρήματα και να εξετάσουμε την πειστικότητα των προϋποθέσεων που αναφέρονται σε αυτό το κείμενο.

Η εργοδοσία δίνει τη μάχη της κερδοφορίας

Η πολιτική διαχείρισης της κρίσης που υλοποιείται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, έχει ως κεντρικό άξονα την εξασφάλιση της κερδοφορίας τους χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Για να συνεχιστεί η υλοποίηση αυτής πολιτικής απαιτείται, εκτός από τη στήριξη των τραπεζών με τη δημοσιονομική πολιτική, και η αύξηση της κερδοφορίας του επιχειρηματικού κεφαλαίου εκτός των τραπεζών, με ένα μείγμα πολιτικών και πρακτικών. Τα αλλεπάλληλα μέτρα για τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, η διεκδίκηση από τους επιχειρηματικούς φορείς νέων φορολογικών μειώσεων, η άρνηση της απόδοσης του ΦΠΑ, αλλά και η ταχεία αύξηση των τιμών στην αγορά παρά την ύφεση και τα “λουκέττα”, είναι τα διάφορα μέτωπα της μάχης που δίνει η εργοδοσία για τη διατήρηση και αύξηση της κερδοφορίας.

Τι συμβαίνει με την «ανάκαμψη»;

Η προοπτική της ανάκαμψης της οικονομίας εμφανίζεται από πολλές πλευρές ως το αντίπαλο δέος των πολιτικών του Μνημονίου και των αρνητικών τους επιπτώσεων για την οικονομία και την απασχόληση. Τι είναι όμως πραγματικά μια τέτοια προοπτική; Μια πραγματική εναλλακτική στρατηγική; Το φώς στην άκρη του τούνελ; Μια δικαιολογία για πολιτικές με οικονομικό και κοινωνικό κόστος, ή για επιχειρηματικά αιτήματα;