Το οτι το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) πλέκει το εγκώμιο του Μνημονίου και της “σωτήριας” παρέμβασης της τρόϊκας δεν αποτελεί έκπληξη. Περισσότερο ενδιαφέρουσα είναι η πολιτική τοποθέτηση του Γενικού Διευθυντή του εργοδοτικού ινστιτούτου Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος θεωρεί αναγκαία “την ανάληψη πρωτοβουλιών από ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου της χώρας” - πέρα προφανώς από την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ - για “την εφαρμογή και όχι τη δαιμονοποίηση του Μνημονίου”. Μια τέτοια τοποθέτηση σημαίνει προφανώς οτι ο κ.Στουρνάρας, και αυτοί που θα ήθελε να εκφράσει, δεν είναι διόλου ικανοποιημένοι από το πώς χειρίζεται τις πολιτικές που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο η κυβέρνηση, η οποία προφανώς δεν το εφαρμόζει με ικανοποιητικό τρόπο.
Το ΙΟΒΕ θεοποιεί το Μνημόνιο, το οποίο δεν είναι ένα σύνολο συζητήσιμων πολιτικών για την αντιμετώπιση προβλημάτων που είναι εν πολλοίς διεθνή, αλλά είναι η αναμενόμενη απόλυτη αλήθεια, το πρόγραμμα που πάντα περιμέναμε για να βγάλει την ελληνική οικονομία, μια και καλή, από την χρόνια κακοδαιμονία που την μαστίζει: “Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η οικονομικη πολιτική των επόμενων ετών προδιαγράφεται με τόσο σαφή και δεσμευτικό τρόπο”.
Για να να υποστηρίξει τον σωτήριο ρόλο της τρόϊκας, ο Πρόεδρος του ΙΟΒΕ Μιχαήλ Κορτέσης, εμφανίζει μια απλή εκδοχή της “επιτυχίας” των πολιτικών του Μνημονίου, σύμφωνα με την οποία θα έχουν απορριφθεί στο δημόσιο διάλογο τα “ταμπού του παρελθόντος”, θα έχει γίνει ορθολογική “η διαχείριση των πόρων από τη Δημόσια Διοίκηση” και “το τραπεζικό σύστημα θα επιβραβεύει και θα στηρίζει την καινοτομία και την πρωτοβουλία”. Όποιος πιστεύει δεν χρειάζεται να ερευνά; Ακόμη και σε ένα ινστιτούτο ερευνών; Ο “εκσυγχρονιστικός” λόγος που πάντα δεν ήταν τόσο σαφής σχετικά με το μέλλον, μπορεί να περιοριστεί πλέον στις αφελείς “αλήθειες” που λένε οι άνθρωποι της εξουσίας και αυτοί που τους περιβάλουν στα κανάλια;
Δεν πρόκειται όμως για ένα αφελή λόγο αλλά για έναν ελλειπτικό λόγο με πολλά υπονοούμενα. Ο Γιάννης Στουρνάρας “θεωρεί μη εύλογα τα επιχειρήματα που προβάλλονται από ορισμένους κύκλους περί αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους”. Περί τίνος πρόκειται; Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος που να παρακολουθεί τις ελληνικές και τις διεθνείς εξελίξεις, και να είναι ενημερωμένος για το ότι η κρίση του χρέους επιδεινώνεται διεθνώς, ο οποίος να μην θεωρεί περίπου αναπόφευκτη τη διαγραφή ενός μέρους του χρέους χωρών όπως η Ελλάδα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και άλλων χωρών. Αν συνεχιστεί το σημερινό πλαίσιο πολιτικών, μια τέτοια εξέλιξη μέσω αναδιάρθρωσης ή άλλης μεθόδου θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Αυτό όμως που επαγγέλεται ο κ.Στουρνάρας είναι οτι ΔΕΝ πρέπει να συμβεί, θεωρώντας οτι πρέπει να εφαρμοστούν όλες οι δυνατές περικοπές ώστε να μπορέσει το ελληνικό δημόσιο να εξυπηρετεί το χρέος του προς τις τράπεζες, μέχρι τελικής κατάρρευσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Και προφανώς εκτιμά οτι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα δυσκολευτεί να ακολουθήσει αυτή την οδό, και χρειάζεται η αφύπνιση του “τμήματος του πολιτικού κόσμου” που δεν θα διστάσει να την ακολουθήσει.
Το ότι αναπτύσσεται σε κύκλους ανθρώπων που είναι οι ευνοούμενοι του Μνημονίου, ένα είδος φονταμενταλισμού, που σημαίνει την οριστική απομάκρυνση από κάθε προβληματική κοινωνικού κόστους και κοινωνικών ισορροπιών, δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτή είναι η ισχυρή τάση στην οποία εντάσσονται οι πολιτικές του Μνημονίου. Το παιχνίδι των αμφιβολιών για το κατά πόσο υπηρετείται σωστά αυτός ο φονταμενταλισμός, είναι φυσιολογικό, γιατί κρύβει την ανησυχία για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν αντίθετες κοινωνικές πιέσεις και κινητοποιήσεις. Η τοποθέτηση του Γιάννη Στουρνάρα δείχνει τη θέληση ενός μέρους του πολιτικού κόσμου να ξεκόψει πλέον από κάθε αναφορά σε εργατικά και λαϊκά στρώματα (που χαρακτηρίζει ακόμη ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ), θεωρώντας οτι θα ενισχυθεί έτσι η πιστή εφαρμογή του μνημονίου. Ένα σχέδιο λογικό για αυτό τον κόσμο, αλλά και επικίνδυνο. Μια φυγή προς τα μπρός τόσο απόλυτη όσο οι κοινωνικές αντιδράσεις που αναπόφευκτα θα προκαλέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου