Στόχοι και περιεχόμενο της στρατηγικής ανασυγκρότησης

Η εξέλιξη της οικονομίας μετά την εκδήλωση της κρίσης το 2009 χαρακτηρίζεται από δραματικές διαρθρωτικές υποχωρήσεις σε όλους τους τομείς. Η ανεργία – και όχι η ανεργία που εκτιμάει η Στατιστική Αρχή, αλλά η υψηλότερη ανεργία όπως την υπολογίζει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ σε όλη τη διάρκεια της κρίσης – βρίσκεται σε πρωτοφανή ύψη, κιαι αφορά σε μεγάλο βαθμό τους νέους με υψηλά προσόντα, με το γνωστό αποτέλεσμα μιας φυγής αυτών των νέων στο εξωτερικό. Το παραγωγικό δυναμικό της χώρας έχει συρρικνωθεί μέσω μιας διαδικασίας αποεπένδυσης, που για να αντισταθμιστεί σε σχέση με τα προ της κρίσης επίπεδα χρειάζονται επενδύσεις της τάξης των 100 δις Ευρώ. Παρά την “εσωτερική υποτίμηση”, και την περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν σημειώθηκε αύξηση των εξαγωγών και το ισοζύγιο ισορρόπησε χάρη στην κατάρρευση των εισαγωγών. Η πορεία της εγχώριας παραγωγής χαρακτηρίζεται από ύφεση ή στασιμότητα καθ'όλη την περίοδο μετά το 2010, ενώ σήμερα οι μεσοπρόθεσμες προβλέψεις εκτιμούν αυξήσεις του ΑΕΠ κοντά στο 1 και 1,5%.

Η Ελλάδα ένα εργαστήρι του Πλήθους

Η αριστερή διακυβέρνηση έχει εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς με τα εξής χαρακτηριστικά: την αναμονή αφενός μιας ανάκαμψης της οικονομικής δραστηριότητας μέσω της διαχείρισης των μνημονιακών πολιτικών και του προϋπάρχοντος πλαισίου άσκησης αναπτυξιακής πολιτικής, και αφετέρου την πραγματοποίηση αισθητών παρεμβάσεων σε θέματα προνοιακής πολιτικής και καταπολέμησης της διαφθοράς. Έτσι, οι θεσμοί και οι πρακτικές που οδήγησαν στην κατάρρευση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, και του κοινωνικού κράτους, όπως και οι “μεταρρυθμίσεις” που επιβλήθηκαν από τους δανειστές στην αγορά εργασίας, μετατράπηκαν σε παράγοντες ανάκαμψης της οικονομίας. Και αναμένεται οτι μπορούν να ακολουθήσουν και μια πορεία εκδημοκρατισμού.

Μπορεί ν'ανανεωθεί ο (ελληνικός) καπιταλισμός;

Γιατί τόση εμπιστοσύνη εκ μέρους της Αριστεράς στην ικανότητα του καπιταλισμού να ανανεωθεί; Πρόκειται στην πραγματικότητα για ευρωπαϊκό φαινόμενο και οχι απλά ελληνικό. Σε μας έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της η θεωρία του “ελατηρίου”: η οικονομία συμπιέστηκε, πού θα πάει θα εκτιναχθεί! Υπάρχει και “μαρξιστική” θεμελίωση: ο καπιταλισμός γνωρίζει κύκλους και μέσα από την ύφεση και τη μείωση του εργατικού κόστους αναζωογονείται! Πρόκειται βέβαια για μια προσέγγιση που μας καλεί να αναβάλουμε τα κοινωνικά αιτήματα, αλλά και να αγνοήσουμε τα οξυνόμενα και επείγοντα περιβαλλοντικά προβλήματα.

Quelques leçons de l'expérience SYRIZA

Le gouvernement SYRIZA qui compte déjà deux années de vie, est une expérience unique en Europe, de laquelle les partis de gauche des autres pays, surtout ceux qui sont proches d'une victoire électorale, devraient tirer des leçons fort utiles. Le fait que le gouvernement de gauche en Grèce a été obligé d'appliquer les politiques contenues dans le 3ème Memorandum, a dans la plupart des cas conduit des formations politiques et des analystes de gauche, à une approche de la 'question grecque' à travers les politiques des institutions européennes, qui sont appellées à changer leurs orientations centrées sur les mesures d'austérité et la sauvegarde de la profitabilité des banques. Il est vrai que les 'institutions' exercent une pression forte sur tous les aspects des politiques économiques et sociales du gouvernement grec, mais ce que ce même gouvernement a nommé 'programme parallèle' reste une voie possible pour recomforter les classes populaires mais aussi pour appliquer des politiques structurelles dans le cadre d'une stratégie de 'reconstruction' qui doit concerner l'appareil productif, les institutions sociales, et le cadre environmental.

Η ανάπτυξη που χρειαζόμαστε

Η ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση της Αριστεράς, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα στρατηγικό πρόβλημα το οποίο θα χρειαστεί το συντομότερο να επιλύσει. Διαχειρίζεται υπεύθυνα, με ορατή αίσθηση του συλλογικού συμφέροντος και με μαχητικότητα υπέρ των αδυνάτων στα στενά διαθέσιμα ως τώρα πλαίσια, ένα καθεστώς διοίκησης και οργάνωσης της οικονομίας, που είναι συνέχεια του ίδιου καθεστώτος το οποίο μετά από πορεία δεκαετιών οδήγησε στην κρίση, ή καλύτερα στην κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η αναμονή ξένων ιδιωτικών επενδύσεων, η πεποίθηση οτι ο εξωστρεφής προσανατολισμός της ανάπτυξης είναι μονόδρομος, η απόλυτη εμπιστοσύνη στα ελληνικά και ευρωπαϊκά τραπεζικά κεφάλαια για την ενεργοποίηση των επενδυτών, η απλοϊκή σύνδεση των προθέσεων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με την καινοτομία, αποτελούν επιλογές που επαναλαμβάνουν παλαιότερα λάθη τα οποία προέκυπταν από την βαθειά ριζωμένη στην πολιτική ελίτ πεποίθηση οτι ο επιχειρηματίας επενδυτής κατέχει τη σοφία από την οποία εξαρτάται το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας.

Πώς επιτυγχάνει το πρωτοποριακό “οικοσύστημα” της Καρδίτσας;

Όλοι μιλούν σήμερα για αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου. Τι πρέπει όμως να αλλάξει; Ποιες είναι δηλαδή οι πρακτικές και οι συμπεριφορές που μας οδήγησαν στην πολυετή κρίση, στην κατάρρευση της οικονομίας; Και από ποιες άλλες πρέπει να αντικατασταθούν; Είναι πλέον γνωστός ο ρόλος των πελατειακών σχέσεων και της διαφθοράς. Είναι κατανοητό οτι η υποστήριξη των μεμονωμένων επιχειρήσεων, της κάθε “επιχειρηματικότητας”, χωρίς σχέδιο για τη χώρα, για την περιφέρεια, για την περιοχή, υπονόμευσε την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Kαι οδήγησε στη φθίνουσα διατήρηση παρωχημένων τεχνολογιών και προϊόντων. Τράπεζες που αναζητούσαν τη βραχυπρόθεσμη κερδοφορία, δεν ασχολήθηκαν με το μέλλον της παραγωγής, αλλά με τις πρόσκαιρες εξάρσεις του χρηματιστηρίου. Και η κοινωνία αισθανόταν και ήταν πολύ μακρυά από τις βαρύνουσες αποφάσεις, οχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις περιφέρειες.