Το ιταλικο πείραμα και το “Μοντέλο Σύριζα”

Το καλό με την Ιστορία είναι οτι δεν μένει στάσιμη! Η επιτυχία της λαϊκιστικής δεξιάς στην Ιταλία επιταχύνει τις εξελίξεις και θα δείξει πλέον με ένα απτό παράδειγμα με κεντρική βαρύτητα για την Ευρώπη, πώς οδηγεί αυτό το πολιτικό ρεύμα στην αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απέναντί του έχει την αντίθετη οδό που ακολούθησε η αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, τη διαχείριση μιας συγκρουσιακής σχέσης στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, με φροντίδα της κοινωνίας στο μέτρο του δυνατού και με ενδείξεις πλέον ανάκαμψης της οικονομίας. Μια επιλογή που σε σημνατικό βαθμό μοιράζεται η Ελλάδα με την Πορτογαλία και την Ισπανία. Η Αριστερά με την ευρεία έννοια διατηρεί την ελπίδα μιας ενωμένης Ευρώπης. Και όταν τα μεγάλα θέματα, χρήμα, περιβάλλον, προσφυγικό, είναι διεθνή, η ευρωπαϊκή παρουσία είναι ένας αναπόφευκτα καθοριστικός παράγοντας.

Το Κλίμα βασικό πεδίο κοινωνικών συμμαχιών της Αριστεράς

Πώς αγνοήθηκε ο Γκράμσι;

Χρωστάμε στον Γκράμσι τη χρήση πολλών νέων όρων της ανατρεπτικής αριστερής σκέψης. Και ανάμεσα σε αυτούς είναι ο όρος “οργανικός διανοούμενος”. Εξηγώντας το ρόλο του οργανικού διανούμενου στην αστική κοινωνία, μας λέει μεταξύ άλλων οτι “ο καπιταλίστας επιχειρηματίας φέρνει μαζί του τον τεχνικό της βιομηχανίας, τον επιστήμονα της πολιτικής οικονομίας, τον οργανωτή μιας νέας παιδείας, ενός νέου δικαίου κλπ”. Ασχολήθηκε με αυτό το θέμα για να υποστηρίξει οτι οι διαδικασίες ανατροπής του καπιταλισμού, και η εγκαθίδρυση μιας μετα-καπιταλιστικής εξουσίας, μιας εξουσίας που θα εκφράζει την πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας, χρειάζονται τους δικούς τους “οργανικούς διανοούμενους”. Τους ανθρώπους με τις κατάλληλες γνώσεις και ικανότητες σε οτι αφορά το σχεδιασμό των λειτουργιών της οικονομίας και της κοινωνίας, τη διοίκηση των επιλογών αυτού του σχεδιασμού, την οργάνωση των διαδικασιών νομιμοποίησης αυτών των επιλογών από εργαζόμενους και πολίτες, στο πλαίσιο της λειτουργίας των θεσμών της δημοκρατίας των παραγωγών.

Τι μαθαίνουμε από τη Βραζιλία;

Τελικά η απειλή πραγματοποιήθηκε. Στις εκλογές για τον πρόεδρο της δημοκρατίας στη Βραζιλία, ο ακροδεξιός υποψήφιος και νοσταλγός της στρατιωτικής δικτατορίας, Χαΐρ Μπολσονάρο πήρε το 55% των ψήφων. Ο υποψήφιος του Κόμματος των Εργαζομένων (ΡΤ) του Λούλα, ο Φερνάντο Χαντάντ, πήρε το 44,8%. Αυτά τα ποσοστά είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης της απήχησης του ΡΤ, που σύμφωνα με τον Ανδρέ Σίγκερⁱ, στενό συνεργάτη του Λούλα, έχασε από το 2013 ως τώρα τα δύο τρίτα της απήχησής του! Αυτή η εφιαλτική κατάληξη νίκη του Μπολσονάρο, θα είναι το τέλος μιας άνοιξης που ξεκίνησε με τη πρώτη θητεία του Λούλα το 2003, με το οποίο θα αλλάξει ριζικά η κοινωνία και η οικονομία της Βραζιλίας. Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε σε μια περίοδο κατά την οποία η σύγκρουση Αριστεράς και Ακροδεξιάς χαρακτηρίζει πλέον διεθνώς τις πολιτικές εξελίξεις;