Η ανάπτυξη που χρειαζόμαστε

Η ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση της Αριστεράς, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα στρατηγικό πρόβλημα το οποίο θα χρειαστεί το συντομότερο να επιλύσει. Διαχειρίζεται υπεύθυνα, με ορατή αίσθηση του συλλογικού συμφέροντος και με μαχητικότητα υπέρ των αδυνάτων στα στενά διαθέσιμα ως τώρα πλαίσια, ένα καθεστώς διοίκησης και οργάνωσης της οικονομίας, που είναι συνέχεια του ίδιου καθεστώτος το οποίο μετά από πορεία δεκαετιών οδήγησε στην κρίση, ή καλύτερα στην κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η αναμονή ξένων ιδιωτικών επενδύσεων, η πεποίθηση οτι ο εξωστρεφής προσανατολισμός της ανάπτυξης είναι μονόδρομος, η απόλυτη εμπιστοσύνη στα ελληνικά και ευρωπαϊκά τραπεζικά κεφάλαια για την ενεργοποίηση των επενδυτών, η απλοϊκή σύνδεση των προθέσεων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με την καινοτομία, αποτελούν επιλογές που επαναλαμβάνουν παλαιότερα λάθη τα οποία προέκυπταν από την βαθειά ριζωμένη στην πολιτική ελίτ πεποίθηση οτι ο επιχειρηματίας επενδυτής κατέχει τη σοφία από την οποία εξαρτάται το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας.

Πώς επιτυγχάνει το πρωτοποριακό “οικοσύστημα” της Καρδίτσας;

Όλοι μιλούν σήμερα για αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου. Τι πρέπει όμως να αλλάξει; Ποιες είναι δηλαδή οι πρακτικές και οι συμπεριφορές που μας οδήγησαν στην πολυετή κρίση, στην κατάρρευση της οικονομίας; Και από ποιες άλλες πρέπει να αντικατασταθούν; Είναι πλέον γνωστός ο ρόλος των πελατειακών σχέσεων και της διαφθοράς. Είναι κατανοητό οτι η υποστήριξη των μεμονωμένων επιχειρήσεων, της κάθε “επιχειρηματικότητας”, χωρίς σχέδιο για τη χώρα, για την περιφέρεια, για την περιοχή, υπονόμευσε την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Kαι οδήγησε στη φθίνουσα διατήρηση παρωχημένων τεχνολογιών και προϊόντων. Τράπεζες που αναζητούσαν τη βραχυπρόθεσμη κερδοφορία, δεν ασχολήθηκαν με το μέλλον της παραγωγής, αλλά με τις πρόσκαιρες εξάρσεις του χρηματιστηρίου. Και η κοινωνία αισθανόταν και ήταν πολύ μακρυά από τις βαρύνουσες αποφάσεις, οχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις περιφέρειες.