Lessons from Greece: the necessary transition towards a post-capitalist model

1. Introduction

It is possible but also necessary to qualify the present situation in Greece as an economic, social but also ecological disaster. It is a clear proof that pure neoliberal policies to manage a debt issue can only lead to a dramatic collapse of productive capacities, social services and capacities to cope with environmental issues. But it is even more important to admit that all complete programs to stabilise and develop the economy, the well known “memoranda”, and thus increase the resources available to assume the payment of the debt, have been unrealistic and did not realise their promises. The result is that the depression, the loss of productive capacity, the stagnation of investment and exports, are a trap which the most aggressive neoliberal mesures are uncapable of questionning.

Η Αριστερά πέρα από την Ανάπτυξη

Η προσέγγιση της “ανάπτυξης” από τους θεσμούς, αποτελεί την απόδειξη του καθαρά κερδοσκοπικού και καταστροφικού χαρακτήρα των πολιτικών που επιβάλουν για τη διαχείριση της δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Οι προβλέψεις για ένα εξωφρενικό 3,5% του ΑΕΠ, στο οποίο πρέπει να φθάσει το πρωτογενές πλεόνασμα, βασίζονται σε ένα αντίστοιχο ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ, για το οποίο υπάρχουν έντονες διαφωνίες μεταξύ των θεσμών αλλά και με την Τράπεζα της Ελλάδος. Επιβάλλεται έτσι ένας “κόφτης” που θα εξασφαλίσει σε κάθε περίπτωση την εξυπηρέτηση του χρέους, ανεξαρτήτως της εξέλιξης της οικονομίας. Σημασία δεν έχει πλέον η αβέβαιη πορεία της οικονομίας, αλλά μόνο η εξυπηρέτηση του χρέους.

L’économie sociale et solidaire en Grèce: situation présente et questions stratégiques

1.    Introduction

La présence d’initiatives d’économie sociale et solidaire (ESS) en Grèce est un phenomène qui a pris une ampleur considérable durant la période après 2010, donc après l’entrée du pays dans la période des memoranda, une ampleur pourtant réduite en comparaison avec des pays comme l’Espagne, la France ou la Belgique. Il s’agit en grande partie d’initiatives de solidarité conduites par des volontaires, et dans une moindre mesure de coopératives pouvant assurer le payment de salaires, integrées donc dans des activités marchandes.

De l’autre coté la question discutée au niveau international, du role de la politique étatique concernant le développement et le caractère de l’ESS, se pose chez nous d’une façon plus profonde et en grande partie originale. Malgré le fait que de plusieurs cotés l’ESS est présentée comme un moyen puissant pour contrer les conséquences de la crise, surtout pour l’emploi, nous n’avons pas vraiment une stratégie qui pourrait, au niveau théorique comme au niveau des politiques proposées et appliquées, constituer une réponse à la crise où le role de l’ESS aurait une importance quantitative ou qualitative particulière.

Η ανασυγκρότηση, η απειλή μιας νέας οικονομικής κρίσης, και ο ανατρεπτικός χαρακτήρας ενός εναλλακτικού σχεδίου

1. Εισαγωγή

Η φιλολογία σχετικά με την “ανάπτυξη” είναι ο πλέον δημοφιλής αλλά και σε μεγάλο βαθμό αποτελεσματικός τρόπος να συγκαλύπτεται ο δραματικός χαρακτήρας των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας και η μεγάλη αβεβαιότητα ως προς τις εξελίξεις της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας οικονομίας. Η χρήση του όρου “ανασυγκρότηση” χρησιμοποιείται πλέον διστακτικά γιατί υπαινίσσεται οτι είναι αναγκαίες μεγάλες αλλαγές που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω της προοδευτικής αύξησης του εθνικού προϊόντος για μια μακρά περίοδο, η οποία θα προκληθεί από το αμφίβολο ενδιαφέρον ιδιωτών επενδυτών.

Η ανεργία, η φτώχεια, η υποβάθμιση των κοινωνικών πολιτικών και των κοινωνικών θεσμών, η απώλεια παραγωγικού δυναμικού, η συσσώρευση των περιβαλλοντικών αδιεξόδων, δεν αποτελούν συγκυριακά ζητήματα που μια ανάκαμψη μπορεί να λύσει, αλλά είναι τα στρατηγικά αποτελέσματα του θριάμβου του νεο-φιλελεύθερου μοντέλου, που και ως παγκόσμιο σύστημα, ή ως σύστημα με το οποίο επιχειρείται η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, έχει πλέον φθάσει στα όριά του, ακόμη και σχετικά με την ομαλή αναπαραγωγή του.

Ποια εργατική τάξη και ποιο κόμμα;

Σχόλια σχετικά με το άρθρο του Δημήτρη Μπελαντή, “Κομμουνιστές χωρίς επανάσταση”,

Η διερεύνηση από θεωρητική και ιστορική άποψη, από τον Δημήτρη Μπελαντή, της σχέσης μεταξύ αριστερών κομμάτων και εργατικής τάξης, αποτελούν μια ευπρόσδεκτη απόπειρα ανάδειξης αναλυτικών εργαλείων που θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν την καλύτερη κατανόηση της σημερινής σύνθετης κατάστασης, σε ότι αφορά τις σχέσεις λαϊκών τάξεων και αριστερών κομμάτων και οργανώσεων.

Απέναντι στις πολλές εκδοχές κομμάτων και οργανώσεων που διεκδικούν την εκπροσώπηση του κόσμου της εργασίας, ο Δ.Μπελαντής μας θυμίζει πολύ σωστά πως άλλο πράγμα το κόμμα και άλλο η “τάξη”. Και οτι στην πραγματικότητα η εξέλιξη της δυνατότητας ενός κόμματος να εκφράσει μια κοινωνική τάξη, και η αποδοχή από αυτή την τάξη της ιδεολογίας και της στρατηγικής ενός κόμματος, μπορεί να ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις.