Η Lisbeth Salander από τον Stieg Larsson στον David Fincher

(είναι στο Rednotebook)

Διαβάζοντας τα βιβλία της τριλογίας του Stieg Larsson (“Το κορίτσι με το τατουάζ”, “Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά”, και “Το κορίτσι στη φωλιά της σφήγκας”), ή βλέποντας τις σουηδικές κινηματογραφικές ταινίες που έχουν εμπνεύσει, καθώς και την αμερικανική ταινία με τον τίτλο του πρώτου τόμου, που παίζεται τώρα στους αθηναϊκούς κινηματογράφους, δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί κάθε φορά τον άτυχο συγγραφέα, ο οποίος πέθανε αιφνιδίως μετά την παράδοση των χειρογράφων στον εκδότη, και δεν έζησε να δεί όχι μόνο την τεράστια εκδοτική επιτυχία των βιβλίων του αλλά και τον ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα τρόπο με τον οποίο έγινε δεκτή η ιστορία του σε ένα κόσμο όπου οργανώνεται η καταστροφή του σοσιαλδημοκρατικού κόσμου στον οποίο μεγάλωσε και αγωνίστηκε.

Χαλυβουργία: μια απεργία για το μέλλον της οικονομίας

(Αυγή 22-1-2012)

Η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει εγκαταλείψει το στόχο της προοδευτικής μείωσης του δημοσίου χρέους, όπως έχει εγκαταλείψει την επιδίωξη του συντονισμού των διαφόρων πολιτικών για την σταθεροποίηση της οικονομίας. Ακόμα κι αν ολοκληρωθεί η διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής ομολόγων (PSI) και υπάρξει μια νέα δανειακή σύμβαση που θα αυξήσει φυσικά το χρέος, το αδιέξοδο της υπερχρέωσης θα εκδηλωθεί αργά ή γρήγορα. Σε αυτές τις συνθήκες, τόσο οι πολιτικές που αφορούν τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, όσο και η πολιτική της μείωσης των αμοιβών της εργασίας, που θεωρητικά αποτελούν μέρος της κυρίαρχης στρατηγικής δεν έχουν τα αποτελέσματα τα οποία επιδιώκουν, γιατί τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας αποδιοργανώνονται με ρυθμούς, που κλείνουν αντί να ανοίγουν τους δρόμους για μια συνταταγμένη ανασυγκρότηση της οικονομίας. Σημαντικός παράγοντας αυτής της αποδιοργάνωσης είναι η απόσυρση του κεφαλαίου από την παραγωγή, σε συνδυασμό με τη φυγή του στο εξωτερικό. 

Χαλυβουργία Ελλάδος: Διαρκές έγκλημα

(με τη Μαρία Λούκα. Αυγή 15-01-2012)

Η απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδος,  αποτελεί  την πρωτοπορία της αντίστασης των εργαζομένων στη συνεχιζόμενη νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της εργασίας εμπεριέχοντας ευρύτερους συμβολισμούς για το εργατικό κίνημα. Τα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης επεκτείνονται πολύ πιο μακρία από τα μισθολογικά αιτήματα των εργαζομένων. Η εργοδοσία δίνει  τη μάχη για την επιβίωση ενός βιομηχανικού μοντέλου που εδραιώθηκε κατά την περίοδο του “εκσυγχρονισμού”, συνδυάζοντας την βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπική προσέγγιση της παραγωγής με την άντληση υπερκερδών από την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και τη συμπίεση των αμοιβών. Η μείωση της εσωτερικής ζήτησης λόγω οικονομικής κρίσης και η εξάρτηση της αυξανόμενης παραγωγής από τις εξαγωγές οδηγούν σε αργούς ρυθμούς μεγέθυνσης, και η επάνοδος σε υψηλή κερδοφορία άμεσα εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που προσπαθεί να επιβάλει η τρόϊκα.