Το καλοκαίρι που πέρασε περιελείφθει πλέον στο μέτρα για την αντιμετώπιση του ελληνικού δημοσίου χρέους, η μερική διαγραφή του μέσω της εθελοντικής συμμετοχής των τραπεζών στην αναδιάρθρωσή του. Το γεγονός βέβαια οτι την 21η Ιουλίου δεν ελείφθει μια πολιτική απόφαση σχετικά με το ύψος της διαγραφής του χρέους, αλλά στηρίχθηκε στην πραγματικότητα η επιδίωξη των τραπεζών να χάσουν όσο γίνεται λιγότερα, επιβεβαιώνει οτι η λογική των συμφωνιών για τη διαχείριση του ελληνικού δημοσίου χρέους (και από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης) έχει πάντα ως αφετηρία την ικανοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Ακόμα κι αν η ελληνική οικονομία βυθίζεται σε μια καταστροφική ύφεση, και η πλειοψηφία του πληθυσμού πλήττεται από την πρωτοφανή ανεργία, τη φτώχεια και την περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών.
Η δυναμική των διαδοχικών Μνημονίων έχει ήδη οδηγήσει σε μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας καθώς δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει κανείς από την παγίδα του χρέους, μέσω προγραμμάτων λιτότητας και αχρήστευσης παραγωγικού δυναμικού. Όταν από την άλλη μεριά μάλιστα, η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, στην οποία στηρίζονται οι κυβερνητικές ελπίδες για ανάκαμψη - μέσω της ανάκαμψης των εξαγωγών - δεν αποδίδει, και το εξωτερικό έλλειμμα παραμένει σε ένα ύψος ρεκόρ για την δεκαετία και τροφοδοτεί το δανεισμό της οικονομίας στο σύνολό της από το εξωτερικό. Αυτή η διαπίστωση έχει επαναφέρει στο προσκήνιο τις προτάσεις και εικασίες για έξοδο από το Ευρώ και την πραγματοποίηση μιας γενναίας υποτίμησης.
Πώς μπορεί όμως μια υπερχρεωμένη χώρα με υψηλό εξωτερικό έλλειμμα να ξεφύγει από τη συνεχή οικονομική και κοινωνική υποβάθμισή της, και την αυξανόμενη υποταγή της σε μια στρατηγική παραχωρήσεων στις τράπεζες σε βάρος της οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης;
Υπάρχει εναλλακτικός προσανατολισμός ο οποίος μπορεί να βασιστεί στις εξής τρείς κατευθύνσεις επιλογών:
- Την κατάργηση όλων των μέτρων που αφορούν τους μισθούς, τις εργασιακές σχέσεις, τις συλλογικές συμβάσεις, την απασχόληση στο δημόσιο, τις κοινωνικές παροχές και τις επαγγελματικές δραστηριότητες (“κλειστά επαγγέλματα” κυρίως), τα οποία έχουν υιοθετηθεί από τον Μάϊο του 2010.
- Την επίτευξη μιας ριζικής αναδιανομής του εισοδήματος μέσω της αύξησης της φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων και της μεγάλης περιουσίας, παράλληλα με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και τη μείωση των συντελεστών του ΦΠΑ.
- Τη διαπραγμάτευση μιας διαγραφής του δημοσίου χρέους προς τις τράπεζες (ελληνικές και ξένες), παράλληλα με την εξασφάλιση της ρευστότητας της οικονομίας μέσω του χαμηλότοκου δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και την κοινωνικοποίηση των μεγάλων ελληνικών τραπεζών.
Αυτός ο προσανατολισμός περιλαμβάνει τους εξής ειδικούς στόχους:
1) Την άντληση πόρων από την φορολογία των υψηλών εισοδημάτων και της περιουσίας, όπως και από τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών και την πραγματοποίηση δημοσίων επενδύσεων.
2) Την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για την ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας, ενώ η μείωση των υψηλών εισοδημάτων θα αποτελέσει ισχυρό παράγοντα μείωσης των εισαγωγών.
3) Την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και τη μείωση του εξωτερικού ελλείμματος μέσω δημοσίων επενδύσεων στο περιβάλλον, την ενέργεια, τις δημόσιες μεταφορές, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τις υποδομές.
4) Τη στήριξη της μικρής επιχειρηματικότητας στην αγροτική οικονομία, στην μεταποίηση και τις υπηρεσίες, στο επίπεδο των τοπικών και περιφερειακών οικονομιών.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί κατ’αρχάς να διαμορφώσει το συσχετισμό που θα επιτρέψει να πραγματοποιηθούν οι αποφασιστικές τομές σχετικά με την κατανομή του εισοδήματος, τις σχέσεις της οικονομίας με το τραπεζικό σύστημα (τη διαγραφή του χρέους αλλά όχι μόνο), τις σχέσεις ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας.
Προϋποθέτει την ανασυγκρότηση δραστηριοτήτων στους τομείς των κοινωνικών υπηρεσιών και της διοίκησης, την επεξεργασία νέων φορολογικών μέτρων, τον σχεδιασμό επενδυτικών πολιτικών, αλλά και περιφερειακών αναπτυξιακών πολιτικών, τη διαπραγμάτευση της διαγραφής χρεών και την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος. Απαιτεί την ενεργοποίηση δημοκρατικών διαδικασιών, τόσο στο επίπεδο των υπαρκτών θεσμών, όσο και στο επίπεδο των αναζωογονημένων εκπροσωπήσεων των εργαζομένων και των πολιτών. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που μπορεί να συζητηθεί στις πλατείες, τους χώρους εργασίας και τα πανεπιστήμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου