(Δημοσιεύτηκε στην Εποχή της 3ης Ιουλίου 2011. Είναι απάντηση στο άρθρο του Γεράσιμου Μοσχονά που αναρτήθηκε στο TVXS την 29η Ιουνίου 2011. Συνυπογράφεται από τον Σάββα Ρομπόλη)
Δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγική ανάπτυξης και ενοποίησης των κοινωνικών κινημάτων, χωρίς τη διεκδίκηση και επιβολή αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου, στις οικονομίες που πλήττονται από την οικονομική κρίση, αλλά όχι μόνο σε αυτές. Καί τούτο γιατί, ουσιαστικά, η μήτρα που γέννησε και εξέθρεψε τα δημόσια χρέη είναι η έντονη ανισοκατανομή του εισοδήματος. Δύο είναι οι κατευθύνσεις που απαιτεί αυτή η στρατηγική: αφενός η διαγραφή δημοσίων χρεών προς τις τράπεζες και η εγκαθίδρυση του δημόσιου ελέγχου επι της δημιουργίας και της αγοράς χρήματος, και αφετέρου η αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου στο εσωτερικό της κάθε οικονομίας, μέσω του φορολογικού συστήματος και της προσφοράς κοινωνικών υπηρεσιών.
Η διαγραφή δημοσίων χρεών (που είχε υποστηριχθεί με έμφαση και στο παρελθόν από αξιόλογους ξένους και έλληνες επιστήμονες για τη Λατινική Αμερική) είναι αναγκαστικά μια διαδικασία η οποία πραγματοποιείται στο διεθνή χώρο Καμμία οικονομία, ακόμα κι αν λάβει κάποιες μονομερείς αποφάσεις, δεν μπορεί να αποφύγει να είναι μια τέτοια διαγραφή το αποτέλεσμα επαναδιαπραγμάτευσης σε διεθνές επίπεδο του συνόλου των σχέσεών της. Αυτό σημαίνει οτι ο συσχετισμός δύναμης τη στιγμή αυτής της επαναδιαπραγμάτευσης (ο οποίος πρέπει να έχει διαμορφωθεί σε ευρείες γεωγραφικές ζώνες και όχι απλώς σε οτι αφορά τη σχέση μιάς χώρας με το περιβάλλον της), αποτελεί παράγοντα που καθορίζει τη δυνατότητα να έχει μια τέτοια επιλογή θετικά αποτελέσματα, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής των κοινωνικών κινημάτων.
Η αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου μέσω του φορολογικού συστήματος και της προσφοράς κοινωνικών υπηρεσιών, είναι μια διαδικασία η οποία διαδραματίζεται σε εθνικό επίπεδο και εξαρτάται λίγο από διεθνείς συσχετισμούς. Συνδέεται όμως άμεσα με τις πραγματικές δυνατότητες των κινημάτων να επιτύχουν κατανομές και μεταφορές πόρων που μπορούν να χρησιμεύσουν για την υπεράσπιση ή βελτίωση των αμοιβών, των συντάξεων και των κοινωνικών υπηρεσιών, για την αύξηση της απασχόλησης και την προστασία των ανέργων, για την προστασία του περιβάλλοντος. Η κατανομή του εισοδήματος είναι σε κάθε χώρα το πεδίο όπου διαμορφώνονται και δοκιμάζονται κατά κύριο λόγο οι κοινωνικοί συσχετισμοί, με άλλα λόγια δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγική των κοινωνικών κινημάτων χωρίς στόχους και επιτυχίες σε αυτό τον τομέα.
Η Διακήρυξη του Απριλίου 2010 (Διακήρυξη της πρωτοβουλίας οικονομολόγων κατά της προσφυγής στο Μηχανισμό Στήριξης), έδωσε έμφαση στην εσωτερική αναδιανομή εισοδήματος και ασχολήθηκε λιγότερο με το χρέος, επειδή δεν επεδίωκε να παρουσιάσει μια γενική τοποθέτηση για την οικονομική κρίση, αλλά να προτείνει ένα προνομιακό πεδίο πάλης, εκείνο των διεκδικήσεων σε οτι αφορά την κατανομή του εισοδήματος και των κινητοποιήσεων προς όφελος των κοινωνικών υπηρεσιών. Ένα πεδίο πάλης για να ανατραπεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα η λογική της εγκατάστασής μας στην εποχή των Μνημονίων. Δεν είχε στην πραγματικότητα σημασία το ότι θα υπογραφόταν λίγες ημέρες μετά το 1ο Μνημόνιο. Η προτεραιότητα σε ένα τέτοιο προσανατολισμό θα μπορούσε κατά τον χρόνο που πέρασε να έχει αλλάξει ριζικά το τοπίο, ενισχύοντας αποφασιστικά τη δυναμική των κοινωνικών κινημάτων. Αντίθετα, η εμμονή στην προτεραιότητα της συζήτησης για το δημόσιο χρέος εγκλώβισε αξιόλογες δυνάμεις και αξιόλογους ανθρώπους στην αναζήτηση ενός μοναδικού συνολικού στόχου, με αβέβαιες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και την πλειοψηφία του πληθυσμού, και δεν μπορούσε να οδηγήσει σε ευρείες συσπειρώσεις, καθώς παρέκαμπτε την ανάγκη να ανασυγκροτηθούν τα κοινωνικά κινήματα σε άμεση αναφορά με τις ανάγκες τους.
Η σημερινή συγκυρία σε ευρωπαϊκό επίπεδο δείχνει οτι είναι περισσότερο εφικτή μια ενοποίηση των κινημάτων που θα μπορούσε να διαμορφώσει συσχετισμούς δύναμης ευνοϊκούς σε οτι αφορά τη διαγραφή χρεών και την αποκατάσταση του δημόσιου ελέγχου επι του τραπεζικού συστήματος. Πρόκειται για έναν προσανατολισμό που πρέπει να προετοιμαστεί, να οικοδομηθεί και να εξειδικευτεί, ενώ είναι ορατό οτι βαθαίνει η ευρωπαϊκή τραπεζική κρίση. Οι κοινωνικοί αγώνες όμως για την αναδιανομή του εισοδήματος και την προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών σε εθνικό επίπεδο, συνεχίζουν να αποτελούν το πεδίο όπου είναι αναγκαίο και εφικτό να οικοδομηθούν νέες κοινωνικές σχέσεις και νέα πρότυπα ανάπτυξης και διαχείρισης της οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου