Για όποιους είχαν ακόμα αμφιβολίες, οι εξελίξεις σε οτι αφορά την κρίση χρέους στην Ελλάδα και την Ευρώπη, δείχνουν με τον πιό καθαρό τρόπο οτι οι οικονομικές ελίτ δεν επιβάλουν μόνο τη διαχείριση της κρίσης προς όφελός τους, αλλά επιδιώκουν να βγούν κερδισμένες απ’αυτήν, επωφελούμενες από την αδυναμία των λιγότερο ισχυρών τάξεων, αλλά και από την κρίση του πολιτικού συστήματος.
Δύο συμπεράσματα μπορούν να βγούν από τις τρέχουσες εξελίξεις. Το πρώτο είναι οτι τα ευρωπαϊκά επιτελεία δεν πρόκειται να αφήσουν την Ελλάδα να πτωχεύσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν να ασκούν ισχυρές πιέσεις για να επιδεινωθούν τα μέτρα λιτότητας που βυθίζουν την οικονομία στην ύφεση και αυξάνουν τους ανέργους και τους φτωχούς.
Το δεύτερο, και το σημαντικότερο, είναι οτι στο εσωτερικό μέτωπο η πολιτική κρίση, που δεν έχει κατορθώσει να πάρει τη μορφή μιας συσπείρωσης των χαμένων της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αφήνει περιθώρια για να διεκδικήσουν και να επιδιώξουν να πετύχουν οι οικονομικά ισχυροί - με άξονα το φορολογικό - την περαιτέρω ενίσχυση της θέσης τους.
Η κρίση δεν είναι κυρίως ελληνική, καθώς είναι πλέον κυρίως ευρωπαϊκή. Οχι μόνο επειδή όλο και περισσότερες χώρες δυσαρεστούν τις “αγορές”, αλλά και επειδή οποιαδήποτε αναταραχή στις σχέσεις την ελληνικής οικονομίας με το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα οδηγήσει αμέσως σε επέκταση της τραπεζικής κρίσης στην Ευρώπη και επομένως σε αιασθητές αρνητικές επιπτώσεις για πολλές οικονομίες.
Οι πιέσεις που ασκούνται από ευρωπαίους ηγέτες, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ.Προβόπουλο κατά της οποιασδήποτε αναδιάρθωσης του ελληνικού χρέους - όταν όλοι γνωρίζουν οτι είναι αναπόφευκτη - δεν εκφράζει παρά τον φόβο μπροστά στις αλυσιδωτές εξελίξεις που θα φέρει η διαγραφή ελληνικού χρέους και την ελπίδα οτι πιό σκληρά μέτρα θα αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη. Στο τέλος όμως θα χρειαστεί να ληφθούν μέτρα για τη διατήρηση της σταθερότητας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που ακόμα κι αν ακολουθήσουν τη γνωστή οδό “δημόσιο χρήμα προς τις τράπεζες + μέτρα λιτότητας” θα ανοίξουν το δρόμο για παρεμβάσεις των κοινωνικών κινημάτων, ενώ θα βγούν στην επιφάνεια όλα τα ζητήματα που μένουν ανοιχτά για το μέλλον του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ευρωπαϊκής οικονομίας γενικότερα.
Σε αυτές τις συνθήκες η ανακάλυψη της προοπτικής μιας “συναίνεσης” των μεγάλων καθεστωτικών κομμάτων, προσπαθεί να καλύψει το κενό νομιμοποίησης που αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση, αλλά αποτελεί και την οδό για την όξυνση τόσο της δημοσιονομικής, όσο και της κοινωνικής κρίσης στην Ελλάδα και επομένως την Ευρώπη. Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών), το επιτελείο δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου, επιδιώκει να επιβάλει μια αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης, που εστιάζει στη μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις και στην μείωση του δημοσίου ελλείμματος μέσω της δραστικής μείωσης των δαπανών, της συρρίκνωσης επομένως της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα. Και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, επέλεξε να αποτελέσει τον εκφραστή αυτής της πολιτικής πρότασης, τραβώντας έτσι το εργοδοτικό χαλί κάτω από τα πόδια του ΠΑΣΟΚ, και λαϊκίζοντας κατά τα άλλα σχετικά με τις επιπτώσεις του Μνημονίου για τον πολύ κόσμο.
Η προσπάθεια συνεννόησης του Γιώργου Παπανδρέου με τον Αντώνη Σαμαρά σε σχέση με το φορολογικό, την ίδια στιγμή που ακόμα και οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί και το ΔΝΤ πίεζαν ως τώρα για αύξηση της φορολογίας, δείχνει πως το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει δημιουργώντας ταυτοχρόνως τις συνθήκες για όξυνση της πολιτικής κρίσης, που σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις αφορά κυρίως την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στα δύο μεγάλα κόμματα. Όποια και να είναι η συγκεκριμένη κατάληξη αυτού του “διαλόγου”, τη στιγμή που ετοιμάζονται σκληρότερα μέτρα κατά των εργαζομένων και της απασχόλησης, η εικόνα της πολιτικής ελίτ που προσπαθεί να διατηρήσει το ρόλο της φλερτάροντας όλο και περισσότερο με τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, είναι η συνταγή για την περαιτέρω απαξίωση των μεγάλων κομμάτων.
Καθώς βαδίζουμε προς την όξυνση της κρίσης χρεών στην Ευρώπη, είναι αναγκαίο να ξεπεραστεί η προσέγγιση της αναδιάρθρωσης, ή καλύτερα της διαγραφής, χρεών με την αμυντική λογική της ελάφρυνσης των δαπανών του ενός ή του άλλου εθνικού ταμείου. Και να προβληθεί η επιθετική λογική της διαγραφής δημόσιων χρεών, παράλληλα με την αποκατάσταση του δημόσιου ελέγχου επι της δημιουργίας χρήματος και της κοινωνικοποίησης των τραπεζικών συστημάτων, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Συγχρόνως διαπιστώνεται ακόμα πιό καθαρά σήμερα οτι το φορολογικό, ή καλύτερα το ζήτημα της κατανομής του εισοδήματος, αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο διεκιδικήσεων και κινητοποιήσεων. Τα κινήματα που αναπτύσσονται στην Ευρώπη είναι πλέον ώριμα να δεχτούν αιτήματα και προτάσεις και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου