Ποιές αντιστάσεις στο Σύμφωνο για το Ευρώ;

Το Σύμφωνο για το Ευρώ ολοκληρώνει, μετά την απόφαση για τη δημιουργία ενός Ταμείου Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας, ένα σύστημα διαχείρισης της οικονομικής κρίσης στο σύνολο της ευρωζώνης. Το σύστημα αυτό δεν έχει στρατηγική, και πόσο μάλλον όραμα, επιδιώκει απλά να εγκαθιδρύσει μηχανισμούς ελέγχου των οικονομικών μεγεθών στα κράτη μέλη, που θα επιτρέψουν να μη ξεσπάσει μια βαθύτερη χρηματοπιστωτική κρίση, και να πραγματοποιηθούν ενδεχομένως ελεγχόμενες αναδιαρθρώσεις χρεών. Πρόκειται για μηχανισμούς που θα παρακολουθούν χρόνο με χρόνο, τα δημόσια οικονομικά, τους μισθούς, την ευελιξία στην αγορά εργασίας και τα συνταξιοδοτικά συστήματα. 

Για τις χώρες που έχουν ένταχθεί στο μηχανισμό στήριξης - που έχουν υποστηριχθεί με δάνεια από τις χώρες της ευρωζώνης - για να διαχειριστούν το δημόσιο χρέος και τα εξωτερικά ελλείμματά τους, το Σύμφωνο για το Ευρώ σημαίνει πως αναγνωρίζεται οτι η λογική των Μνημονίων θα είναι πλέον το σταθερό πλαίσιο άσκησης πολιτικών. Σημαίνει δηλαδή οτι, όπως και στην Ελλάδα, η “έξοδος από την κρίση” ταυτίζεται με την “επιστροφή στις αγορές”. Η πιθανότητα να μην επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος είναι τόσο μεγάλη και αφορά τόσες πολλές χώρες, που μονιμοποιείται πλέον ο συνδυασμός ενός μηχανισμού κάλυψης δανειακών αναγκών και ενός μηχανισμού επιβολής μέτρων λιτότητας.

Μια στρατηγική για τη γνώση κατά του καπιταλισμού των καταστροφών

Η πυρηνική κρίση που εξελίσσεται στην Ιαπωνία, είναι το αποτέλεσμα της συνύπαρξης πολλών παραγόντων που εμποδίζουν στο σημερινό κόσμο την αποφυγή τέτοιων συμβάντων με τη λήψη των κατάλληλων αποφάσεων. Πρόκειται για τους ίδιους παράγοντες που εμποδίζουν τη λήψη αποφάσεων σχετικά με ορατές, εξελισσόμενες, ή απειλούμενες περιβαλλοντικές καταστροφές, αλλά και σχετικά με τις νεοφιλελεύθερες μεθόδους διαχείρισης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες έχουν επικρατήσει.  

Η διεθνής επιστημονική κοινότητα είναι σε θέση να εξελίξει την επιστημονική γνώση και την τεχνολογία, και ταυτοχρόνως να αναδείξει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την επιβίωση των ανθρώπινων κοινωνιών οι τεχνικές και οικονομικές επιλογές που υιοθετούνται. Αλλά αυτό που συμβαίνει τελικά είναι οτι λαμβάνονται αποφάσεις οι οποίες δεν αξιοποιούν τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, η ίδια η επιστημονική κοινότητα διχάζεται ή αδρανοποιείται, και οι πολίτες δεν κατανοούν τη σοβαρότητα των κινδύνων, δεν είναι ενημερωμένοι, ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στην καταναλωτική κουλτούρα του φτηνού σήμερα με οποιοδήποτε κόστος αύριο.