Μην εμπιστεύεστε τη μεσαία τάξη!

Ο νεοφιλελευθερισμός ως καθεστώς διαχείρισης του καπιταλισμού, μπόρεσε να ενισχύσει τη συμμαχία του κεφαλαίου (μεγάλες επιχειρήσεις και βιομηχανίες, τράπεζες) με τη μεσαία τάξη, αποδυναμώνοντας οργανωτικά και οικονομικά τον κόσμο της εργασίας. Η μικρή επιχειρηματικότητα πίστεψε οτι ήρθε επιτέλους η βασιλεία του τρίπτυχου ιδιοκτησία- κέρδος- φτηνή εργασία, και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες και μισθωτοί της διοίκησης ειδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται ουσιαστικά και πολλές φορές ιλλιγγιωδώς. Η μεσαία τάξη βρέθηκε στην αιχμή της ιδεολογίας, άν όχι της οικονομίας στον καπιταλισμό. Οι Duménil και Lévy (“Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού”) θεωρούν μάλιστα οτι αυτοί που ασκούν διοίκηση είναι στην πραγματικότητα η άρχουσα τάξη, και επομένως αμείβονται αντίστοιχα. Ας σκεφτούμε μόνο οτι οι διοικητικές ιεραρχίες των “δικών μας” τραπεζών κάνουν κυριολεκτικά ότι θέλουν, μέσα σε ένα σύννεφο αδιαφάνειας ως προς τις διαχειριστικές αλλά και πολιτικές επιλογές τους.

Κίτρινα γιλέκα και CO2

Η εξέγερση των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία είναι σαν το αποτέλεσμα μιας μαθηματικής εξίσωσης. Η “φορολογία άνθρακα” αφορά πολύ περισσότερο τα κατώτερα εισοδήματα, έρχεται να προστεθεί σε μια άνιση κατανομή της φορολογίας γενικώς που ευνοεί σκανδαλωδώς τους πλούσιους, το αποτέλεσμα της φορολογίας άνθρακα κατά ένα πολύ μικρό μέρος πηγαίνει στην “οικολογική μετάβαση”. Δεν είναι επομένως με τίποτα το αποτέλεσμα της έλλειψεις κατανόησης της πλειοψηφίας των εργαζομένων σε οτι αφορά την ανάγκη μείωσης της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων, αλλά της συνειδητοποίησης του γεγονότος οτι είναι ένα προσχηματικό μέτρο που φορτώνει κι άλλα βάρη στους φτωχώτερους, ενώ η οικολογία δεν φαίνεται να ενδιαφέρει πραγματικά την κυβέρνηση.

Η εκπαίδευση σε έναν πεπερασμένο κόσμο

Κάποιοι οικολόγοι ή υποστηρικτές της αποανάπτυξης, ή καμμιά φορά ο υπουργός Περιβάλλοντος, είχαν ένα παππού στο χωριό, που φρόντιζε αν και αξιοποιούσε ένα βοσκότοπο και το παρακείμενο δάσος μαζί με τους γείτονές του, είχε το δικό του μπαξέ και ανακύκλωνε οτι περίσσευε, κάνοντας λίπασμα ή ταϊζοντας τις κότες, δεν ήταν φτωχός, δεν ήταν πλούσιος και ήξερε καλά οτι έκανε στο χώρο όπου ζούεσ εκαι εργαζόταν. Ο παππούς αυτός απέχει έτη φωτός από τον μεσοαστό των πόλεών μας, που όλοι θέλουν να καλοπιάνουν, αλλά δεν είναι ευχαριστημένος με κανένα επίπεδο κατανάλωσης, συμβάλει μεθοδικά στην κατασπατάληση φυσικών πόρων, και στην μείωση της βιοποικιλότητας, ζεί στην πολυκοσμία και τα μποτιλιαρίσματα, πιστεύοντας οτι ο διπλανός του φταίει για όλα, και αγνοώντας περίπου τα πάντα που αφορούν την επιβίωσή του σε αυτό τον πλανήτη.