Οι μετεγκαταστάσεις στην Ελβετία και στο Λουξεμβούργο των εδρών της Κόκα Κόλα και της Φάγε, αλλά και οι δηλώσεις του Σύνδεσμου Ανωνύμων Εταιριών και Εταιριών Περιορισμένης Ευθύνης (ΑΕ & ΕΠΕ), με τις οποίες προβλέπεται συνέχιση αυτής της εξέλιξης με άλλες εταιρίες, αποτελούν σοβαρότατες ενδείξεις του γεγονότος οτι μετά την καθίζηση της παραγωγικής δραστηριότητας περνάμε πλέον και στην κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών λειτουργιών του ελληνικού καπιταλισμού, και επομένως στην προοπτική της διαμόρφωσης νησίδων ή πόλων κερδοφορίας μέσω ιδιαίτερων πελατειακών ή χρηματοδοτικών σχέσεων με το κράτος ή με ξένα επενδυτικά συμφέροντα.
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012
ΕΟΖ: όχι το ασιατικό μοντέλο, κάτι χειρότερο!
Ποιός θα φανταζόταν στην Ελλάδα των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, που υποσχόταν καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και σύγκλιση, οτι θα κατέληγε να είναι η αναπτυξιακή στρατηγική, μια απελπισμένη προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων με κίνητρα τις χαμηλές αμοιβές, τη χαμηλή φορολογία και την ευχέρεια καταστροφής του περιβάλλοντος; Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, ως συνέχεια της “εσωτερικής υποτίμησης”, παρουσιάζονται σήμερα από τα ίδια πρόσωπα που διαχειριζόταν στο πρόσφατο παρελθόν τον “εκσυγχρονισμό” της οικονομίας, ως τη μόνη πλέον διέξοδο για να αποκτήσει η ελλειμματική ελληνική οικονομία, επενδυτικά κεφάλαια, τεχνολογία, εξωτερικές αγορές. Η πολιτική ελίτ μιας χώρας που ήταν ιδρυτικό μέλος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, και μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας από το 1981, την οδηγεί σε μια “κούρσα προς τον πάτο”, με την ίδια ελαφρότητα με την οποία σπατάλησε πόρους και “έκαψε” ευκαιρίες κατά την τελευταία 30ετία.
Το περιβάλλον στην καρδιά της ανατρεπτικής πολιτικής
(Εισήγηση στο φεστιβάλ της νεολαίας του Σύριζα, 7-10-2012)
Η περιβαλλοντική κρίση είναι σήμερα ένα γεγονός για την πλειοψηφία του πληθυσμού, και είναι στην ημερήσια διάταξη τόσο η γνώση και αξιολόγηση των πολλών διαστάσεων αυτής της κρίσης, όσο και η συνάρθρωσή της με την χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά και η αντίσταση κινημάτων σε επενδυτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι προϊόντα αυτής της συνύπαρξης των δύο κρίσεων.
Ταυτοχρόνως όμως η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί, στην Ελλάδα και στον κόσμο, αντικείμενο δραστηριοτήτων όπως η επιστημονική μελέτη και συζήτηση, η πολιτική επεξεργασία με στρατηγικές φιλοδοξίες, και όλο και περισσότερο οι άμεσες ή έμμεσες κοινωνικές αντιπαραθέσεις με χαρακτήρα έντονο ώς εκρηκτικό και τις περισσότερες φορές πρωτόγνωρο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
