Η διαπίστωση στην πράξη της ανάγκης να ανασυγκροτηθούν τα κοινωνικά κινήματα που στοχεύουν στην οικοδόμηση νέων θεσμών αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης και βιώσιμης ανάπτυξης, οδηγεί στην προσπάθεια κατανόησης όχι μόνο των αλλαγών που πραγματοποιούνται σε βάρος του παλαιού θεσμικού πλαισίου προστασίας των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, αλλά και των κοινωνικών συμμαχιών που υποστηρίζουν αυτές τις αλλαγές. Στην καρδιά της στρατηγικής που εφαρμόζει στην Ευρώπη κατά την τρέχουσα περίοδο το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, βρίσκεται η μετατροπή ενός θεσμικού πλαισίου κοινωνικής διαπραγμάτευσης ευρείας αποδοχής, σε ένα καθεστώς που στηρίζεται σε μια επιθετική κατά της εργασίας κοινωνική συμμαχία.
Όπως δείχνει η υλοποίηση του νέου Μνημονίου στην Ελλάδα, οι μισθωτοί βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την κοινωνική και οικονομική περιθωριοποίηση, με τη ραγδαία επέκταση του προβλήματος της επιβίωσης, και ταυτοχρόνως με την ανάγκη να παλέψουν για την κάλυψη των άμεσων αναγκών τους, για την αναδημιουργία θεσμών αλληλεγγύης και εξασφάλισης κοινωνικών υπηρεσιών και για την υποστήριξη νέων επιλογών σε ότι αφορά τις οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές ισορροπίες. Είναι πλέον κοινός τόπος οτι εξαφανίζεται έτσι το θεσμικό πλαίσιο που χαρακτήριζε το κράτος πρόνοιας και τον φορντικό καπιταλισμό εν γένει, αλλά δεν είναι παρά σε μικρό βαθμό αποδεκτό οτι σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να κινητοποιηθούν οι μισθωτοί προς όλες τις παραπάνω κατευθύνσεις, με νέους στόχους και νέες μεθόδους.
