Το χρέος των οικονομιών σε διεθνές και εθνικό επίπεδο δεν είναι αποτέλεσμα ενός αλόγιστου δανεισμού, αλλά είναι μέρος ενός ολοκληρωμένου προτύπου ρύθμισης των οικονομιών που έχει τα εξής κύρια χαρακτηριστικά: η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών (των άμεσων και έμμεσων αμοιβών τους), συνδυάζεται με την επιδίωξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων με κάθε μέσο, για να εκτιναχθεί η απόδοση των χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ενώ ο δανεισμός, ιδιωτικός και δημόσιος, έρχεται να υποκαταστήσει τη στασιμότητα και μείωση της ζήτησης της οικονομίας.
Αυτό το πρότυπο που έχει κατορθώσει να κυριαρχήσει παγκοσμίως κατά την τελευταία τριακονταετία, έχει ήδη δείξει, και δείχνει κατά την τρέχουσα περίοδο, οτι δεν ισχύει μόνο για τις περιόδους αύξησης του χρέους, αλλά και για τις περιόδους συγκράτησης και περιορισμού του. Η διαγραφή χρεών μπορεί να είναι μέρος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και όχι αναγκαστικά της άρνησή της.
