Κλιματική αλλαγή. Μετά το Κανκούν: η ώρα της αλήθειας!

Η συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή το Δεκέμβριο του 2009 είχε αντιμετωπιστεί από τις συνεργασίες κινηματικών οργανώσεων, από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, αλλά και από πολλές μεμονωμένες κυβερνήσεις, ως μια μεγάλη ευκαιρία για υπογραφεί από τις κυβερνήσεις των χωρών μελών  του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών μια δεσμευτική συμφωνία, με στόχους και χρονοδιαγράμματα, για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο και παρά την ανάγκη μείωσης των εκπομπών που αναφέρεται στη συμφωνία της Κοπεγχάγης, κανείς δεν δεσμεύτηκε οτι θα υλοποιήσει συγκεκριμένους στόχους. Η συμφωνία του Κανκούν τον Δεκέμβριο του 2010 ακολουθεί τη λογική της Κοπεγχάγης. Η ιδέα μιας στροφής προς δεσμευτικές συμφωνίες των μεγάλων κυρίως κρατών, λόγω των επιστημονικών αναλύσεων και των πιέσεων που ασκούν μη κυβερνητικές οργανώσεις και κινήματα πολιτών, ήταν υπερβολικά αισιόδοξη και μη ρεαλιστική σε οτι αφορά τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων στον τομέα των πολιτικών για το περιβάλλον.

Η διανοητική εργασία και το σχέδιο για έναν εναλλακτικό προσανατολισμό των κοινωνιών

Η ανάγνωση του βιβλίου του Jared Diamond “Κατάρρευση: πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν”, προσφέρει μια εκτεταμένη και λεπτομερή σε πολλά σημεία ανάλυση των κοινωνιών του παρελθόντος αλλά και του σημερινού κόσμου, που έκαναν επιλογές οι οποίες τις οδήγησαν στην παρακμή ή την εξαφάνιση, όπως και των σύγχρονων κοινωνιών που πληρώνουν τεράστια λάθη στο επίπεδο των οικονομικών ή περιβαλλοντικών αποφάσεών τους. Από περιπτώσεις όπως το νησί του Πάσχα, όπου ο πληθυσμός σχεδόν εξαφανίστηκε μαζί το κόψιμο του τελευταίου δέντρου, οι σκανδιναβοί της Γροιλανδίας, που πέθαναν ως τον τελευταίο γιατί αρνήθηκαν να μάθουν από τους εσκιμώους και επέμεναν να εισάγουν είδη πολυτελείας για τους ευγενείς τους, η εγκληματική εισαγωγή κουνελιών και αλεπούδων στην Αυστραλία, οι σημερινές καταστροφές τροπικών δασών και η “μεγαλύτερη αποτυχία της αγοράς” (Nicolas Stern) που αποτελεί η κλιματική αλλαγή, αλλά και από περιπτώσεις επιτυχημένων αναστροφών επικίνδυνων εξελίξεων, όπως η μαζική αναδάσωση της Ιαπωνίας το μεσαίωνα, μπορεί κανείς να βγάλει για τις σημερινές κοινωνίες δύο βασικά συμπεράσματα: το μέλλον μας εξαρτάται από την ύπαρξη συστηματικών και αναλυτικών γνώσεων για τη βιωσιμότητα των φυσικών πόρων, των παραγωγικών δυνατοτήτων και του καταμερισμού του πλούτου, και εξαρτάται επίσης από την ικανότητα της κάθε κοινωνίας να σχεδιάσει την εξέλιξή της με βάση τις παραπάνω γνώσεις. 

Σκέψεις για ένα πρόγραμμα απαλλαγής από τα Μνημόνια και τους “Μηχανισμούς Στήριξης”

Η σημερινή συγκυρία, με την κατάθεση ενός προϋπολογισμού για το 2011 με περαιτέρω περικοπές, και την ανοιχτή πλέον προοπτική της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους με πρόσθετο κόστος, επιβεβαιώνει τις προβλέψεις για την αδυναμία των πολιτικών του Μνημονίου να διαχειριστούν τη δημοσιονομική και οικονομική κρίση. Είναι επίσης ορατό οτι οι πολιτικές αυτές οδηγούν σε αποδιάρθρωση της διοίκησης και των υπηρεσιών άσκησης πολιτικών, σε υποβάθμιση υποδομών και κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά και σε δραματική αύξηση της ανεργίας, κάθετη πτώση των αμοιβών, κατάργηση της προστασίας της εργασίας και αναδίπλωση του ιδιωτικού τομέα σε μια στρατηγική επιβίωσης μέσα στην κρίση και την ύφεση, μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας, της αύξησης των επιδοτήσεων και της μείωσης της φορολογίας.