1.
Εισαγωγή
Η
φιλολογία σχετικά με την “ανάπτυξη”
είναι ο πλέον δημοφιλής αλλά και σε
μεγάλο βαθμό αποτελεσματικός τρόπος
να συγκαλύπτεται ο δραματικός χαρακτήρας
των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας
και η μεγάλη αβεβαιότητα ως προς τις
εξελίξεις της ευρωπαϊκής και της
παγκόσμιας οικονομίας. Η χρήση του όρου
“ανασυγκρότηση” χρησιμοποιείται πλέον
διστακτικά γιατί υπαινίσσεται οτι είναι
αναγκαίες μεγάλες αλλαγές που δεν
μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω της
προοδευτικής αύξησης του εθνικού
προϊόντος για μια μακρά περίοδο, η οποία
θα προκληθεί από το αμφίβολο ενδιαφέρον
ιδιωτών επενδυτών.
Η
ανεργία, η φτώχεια, η υποβάθμιση των
κοινωνικών πολιτικών και των κοινωνικών
θεσμών, η απώλεια παραγωγικού δυναμικού,
η συσσώρευση των περιβαλλοντικών
αδιεξόδων, δεν αποτελούν συγκυριακά
ζητήματα που μια ανάκαμψη μπορεί να
λύσει, αλλά είναι τα στρατηγικά
αποτελέσματα του θριάμβου του
νεο-φιλελεύθερου μοντέλου, που και ως
παγκόσμιο σύστημα, ή ως σύστημα με το
οποίο επιχειρείται η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση,
έχει πλέον φθάσει στα όριά του, ακόμη
και σχετικά με την ομαλή αναπαραγωγή
του.
