Τι είναι πολιτική δράση σήμερα;

Αν θέλουμε να συνοψίσουμε σε μια φράση τα αίτια της ήττας απέναντι στους δανειστές, θα πούμε οτι η ηγεσία και η κυβέρνηση του Σύριζα επέλεξε να διαπραγματευτεί τον συντηρητικό στόχο της ανάκαμψης χάρη σε μια διαγραφή χρέους, όταν έπρεπε να διαπραγματεύεται οργανώνοντας την αντιπαράθεση και σύγκρουση στην Ελλάδα και την Ευρώπη με το καθεστώς και τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Και από τη στιγμή που επελέγη να αναπαραχθεί το υπάρχον καθεστώς κοινωνικών ιεραρχιών και παραγωγικών σχέσεων με τη βοήθεια των δανειστών, η ελληνική πλευρά βρέθηκε χωρίς κανένα ουσιαστικό πλεονέκτημα και κυρίως χωρίς τη δυνατότητα να επιβιώσει ως οικονομία, αν δεν γινόταν μια σημαντική παραχώρηση από τους θεσμούς.

Plan A, Plan B ή επιτέλους σχεδιασμός;

Όταν προσπαθεί κανείς να σκεφτεί τα όσα συνέβησαν τους τελευταίους έξη μήνες, αλλά και τα προηγούμενα πέντε χρόνια, θα καταλήξει αναπόφευκτα στο συμπέρασμα οτι η αδιαλλαξία των δανειστών δεν είναι ο μόνος παράγοντας που προκάλεσε την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, ούτε και ο μόνος λόγος που η σημερινή ελληνική κυβέρνηση υπέστει μια συντριπτική ήττα. Η ελαφρότητα με την οποία χειρίστηκαν τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου, όχι μόνο τη διαπραγμάτευση αλλά κυρίως τη διαμόρφωση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής (χωρίς να ξεχνάμε την περιβαλλοντική), είχε δύο πολύ αρνητικές επιπτώσεις: πρώτον, δεν στάθηκε δυνατό να δημιουργηθούν ισχυρές συμμαχίες με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης, που θα αναγνώριζαν οτι πίσω από τη διεκδίκηση για διαγραφή χρέους βρίσκεται ένα σχέδιο για την οικονομία και την κοινωνία, και δεύτερο, δε στάθηκε δυνατό να προβλεφθούν εναλλακτικές προσεγγίσεις οι οποίες θα επέτρεπαν στην ελληνική κυβέρνηση να προσαρμόσει την αντίστασή της στη σκληρή στάση των δανειστών, και να αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα, υπερασπιζόμενη το πρόγραμμά της και υλοποιώντας βασικά μέρη αυτού του προγράμματος, συνεχίζοντας παράλληλα τη διαπραγμάτευση για το χρέος. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη και να πολεμήσουμε το νεο-φιλελευθερισμό, δεν αρκεί να ζητάμε συνεχώς από τον αντίπαλο να προσαρμόσει αυτός το πρόγραμμά του.